VOX CLAMANTIS IN DESERTO
PARATE VIAM DOMINI
RECTAS FACITE IN SOLITUDINE
SEMITAS DEI NOSTRI
Isaias XL
Quid faciam tibi, Dilecta,
Quid dicam de te Electa
Obscuratus est vultus tuus
Vanitas vulneravit faciem tuam
Umbrae operuerunt splendorem tuum
Frigora hiberna constrinxere cor tuum
Electa Dilecta
Palpebrae meae vigilant
ad portas cordis tui
Oculus meus solamen non invenit
nec torrentes lacrimarum
in siccitatem convertentur
Dolor pignus laetitiae
et amaritudo signum spei
Luctus exsultationis initium
et contritio fortitudinis exordium
Gemitus rerum
strepitus cordis
e limo Pannoniae
hodie natus
In gurgite carnis
infans est natus
coram solio solis
Puppilla parens lacrimarum
abyssus abscondita
spes
Arcanum
spiritus terrarum
Anima mea
saturata amaritudine
quaerit faciem aurorae
vultumque terrae
matris hominumque deumque
Lacrimae oculi
sicut unda
in litore maris
evanescunt in arena
non fertili
Sub auspiciis deorum
crescant arbores vitae
et flumina paradisi
inundant agros
animae exaratae
Redi in domum tuam
Pupillam oculi exstingue
Veni in deserti ubertatem
Lucernam temporis ignoti accende
Depone dierum onus ad pedes montis
Palpitui terrae praebe aurem
Pruritum terrae mitiga
De nihilo cantabo
amici aurorae
De verbo oblivioni dato
fideles nivium
Imbrium satura terra
Inebriatus titubat orbis
in abscondito rerum rumore
Os signatum fons
Manus elevata pons
Ardor horrendus
consilio mutato revixit
tenebrarum bracchium extendens
tormenta terrae deplorans
Cogor umbrarum penetrare viscera
Oculi crepusculum illuminat viam
Obscurata est luna
in solio noctis
Manus hominis
faciem eius tetigit
Polluta ululat
regina noctis
tollitque parvulis somnia
Quid est nox sine luna
Quid vita sine somniis
Entibus viventibus
somniorum semina insunt
Candor doloris
flores deserti germinat
Sol solitudinis
generat proles insolitas
Amice estne quid pulchrius
flore deserti
Tormentum vigiliae
annullat soporem
somniorum dulcedinem
manifestam reddit
Porta aurata
exspectat imaginem
exspectat hominem
masculum et feminam
feminam decantantem
masculum cantantem
Porta aurata
Obscurata est oculi pupilla
Procella discrepantiae
devastat loca deserta
Exsiccatus est fons lacrimarum
Arbor solitaria ramos erexit
nubibus susurrat poema
Numquam solus cum sola
Melius est adesse quam abesse
Quomodo se habet salus et solitudo
In fuga salus
Lacrimae librorum annuntiant diluvii diem
Pupilla oblivione obscurata
Redi in eremi viam
Manuum vulnera lava
Noli tardare
Desolata carnis lamentatio
Occisus est rerum custos
Plorat fluminum mater
Ubi sunt omina bona
Ubi aurorae iter
Vado mori satur diebus
Vado mori oblatus terrae harundinum
Vado mori relictus in siccitate eremi
Vado mori tormento vigiliae fatigatus
Non moriar in terra sterili
Non moriar in aqua sordida
Non moriar in avium nido
Non moriar in itinere matutino
In diluculo diei tui
exsultant colles
silvae elevant manus
populus accendit ignem
cor et pupillam
avis verberat aerem
annuntiat diem eremi
passus tui fiunt flores deserti
oculus tuus lucerna in tenebris
In aurora diei tui
Οἱ δώδεκα διδόασιν
τὸν ἄρτον τοῦδε τοῦ ἔτους
τὸν οἶνον τῶν ἡμερῶν τούτων
τὸν οἶνον κοινόν
τὸν ἄρτον καινόν
RORATE CAELI DESUPER
ET NUBES PLUANT IUSTUM
APERIATUR TERRA
ET GERMINET SALVATOREM
ISAIAS XLV